بر قــلب کـلـثوم ابر غــم می بارد امشب            ســوز دلش بــوی مــدینــه دارد امـشب

زیــنــب ز ابــر دیــده مـی‏ بـارد ستــاره            دارد به پــیــشــانی بــابــایــش نــظــاره

آرام بــهــرش ســفــره افـطــار چــیــنــد            در چــشــم او رخــســارۀ مــادر بــیــنـد

این عــالــمه غیــر معلم بی قــرار است            آگه شــده بابای او چشــم انـتـظـار است

آرامــش او كــرده زیـنـب را پــریشــان            گوید پــدر اینگــونه قــلبــم را ملــرزان

ای كاش من در كوچه سیلی خورده بودم            اینجــا نــبــودم در مــدیــنه مُرده بــودم

ای كوچه ‏های كوفه از غــربت بمیــرید            بوســه ز پــای رهبــری مظلوم گیــرید

ای خاك نخلستان ز رویش توشه بـردار            خــود را به زیـر پــای او آرام بــگــذار

مــرغــان عــاشق راه مــولا را بگـیرید            اوبی كس است امشب شما بهرش بمیرید

امشب علی مات جمالی لاله گــون است            ذكر لبــش «انــا الیــه راجعــون» است

خــانه نشین داغ زهــرای نجــیــب است            دلخسته از نامردی شهری غــریب است

بهــر عــلــی هنــگــامــۀ پــرواز گردید            تا كه ز پـا افــتــاد دستش بــاز گــردیــد